Anason Kokulu Öykü

Akşamüzeri, tam da işten çıkacakken beni çağırttı. Ceketimin düğmesini ilikledim, kapıyı vurup girdim. Masasına yayılmış, başı kağıtların arasına gömülmüş yönetmen beni görünce önünde duran dergi taslağındaki boşluğu göstererek, -kibarca- buraya kısa bir öykü yazabilir misiniz ve arkasından, sabah masamda görmek istiyorum, demişti.
Yazabilir miymişim… sabah masasında görmek istiyormuşşş…
Koskoca derginin yönetmeni kısa öykünün ne denli zor yazıldığını bilmiyor muydu? Bir gecede yazılabileceğine benim alındığım gibi kısa öykü de alınmaz mıydı? Gayet doğal, küser, darılır, üstüne bir de gıcık kapardınız.
Kös kös gidip köşedeki bayiden bir küçük rakı aldım. Kırgın ve kızgın bir on adım yürüdükten sonra dönüp küçük rakıyı büyükle değiştirdim. Yetmez deyip o hızla bir küçük daha aldım.
Eve gelip de masama oturduğumda yatışmıştım.
Ne demek yazabilmek; öykünün kısasının kralını yazarım ben, dedim. Kalemim kağıdım ve içkim önümdeydi. Küçük şişeyi yarılamıştım; oğlum ver bakayım şuradan bir öykü, dedim. (Bayılırım kendimle dalga geçmeye) Sanki şarküteriden peynir meynir alıyorum. Bu kez tezgahın arkasına geçip; nasıl olsun, diye sordum kendi kendime. Kısa tarafından, uzun olmasın öyle pek… yanına bir de likorinoz koy, dedim.
Bu tümcenin ardından kalemi bırakıp bir yudum aldıktan sonra kadehi masaya koyarken kalem kadehin altına girip içkimi devirmişti. Göz açıp kapayıncaya kadar da masa örtüsüyle rakı birlik olup tüm öyküyü emmesin mi? Neşemi hiç bozmadım. Sızmadan önce bir de türkü tutturmuş söylüyordum kendime:
Kadir Mevlam senden bir ceket isterem, beli, kolu dar ola /Bir çubuğu yeşil, biri al ola
Sabahleyin asık suratlı istifamı yönetmenin masasının üstüne bıraktım. Onun da üstüne, “Anason kokulu öykü” başlığını attığım ve dökülen içkiden buruşmuş kağıdı koydum, akşamdan kalma türküyü sürdürerek kapıdan çıktım:
Kadir Mevlam senden bir yar isterem /O yar bana ölenecek yar ola…
Yaaar ola!...
Türküyü Ramazan Şenses’ten bile güzel söylüyormuşum gibi geldi bana.

Ekmel Denizer